11.5.17

So Tell The Girls That I Am Back In Town!

Merhabalar ablalar, yengeler, teyze kızları, enişteler, dayılar, emmi oğulları,
Merhabalar!
Şimdi en baştan başlayalım bakalım her şey ne kadar değişerek aynı kalmış, görelim.
Nasılsa kimse blogger filan da kullanmadığından artık iyiden iyiye kimse okumaz diye de bir umudum var. Bekleyelim.
-Antidepresan tedavisine son verdik. Bu kez 4,5 yıl sürdü ve bırakma kararı doktor gözetimi ve tavsiyesi ile gerekleştirildi.
-Evlendim.
-Hala aynı üniversitede aynı tezi yazmaya çalışıyorum. Tezi yazmaya (literally) bir yıl önce bugün başlamışım -Facebook'a düştüğüm nottan anladığım- ve o zamandan bu zamana yazdığım toplam sayfa sayısını söylemek istemiyorum.
-Macaristan Hükumet Bursu'na başvurdum, birinci aşamayı geçtim. İki aşama daha var. Bursu kazanırsam gider miyiz? Bu çok büyük bir sarkaç.Bazı günler kedinin tuvaletinin içine kıyafetlerimi de doldurup yerden kazanarak bavullar topluyorum kafamda, bazı günler balkondan bakarken yaşlanıyorum.
-Bugüne dek bilimsel alanda gelişeceğini öngördüğüm tüm alanlarda belirlediğim spesifik konularda ve işlerde insanlar paraları ve ödülleri toplarken izliyorum.
-Boş işlerle oyalanma uzmanlık alanım oldu. Zaten iyiydim de epeyce ilerleme kat ettim.
-Hala çok sayıda bağımlılığım var.
-Kitap okuma ve film izleme konusundan her geçen gün daha kötüye gidiyorum.
-Yemek yapma konusunda kendimi geliştiriyorum.
-Anneme daha az kendime daha çok yükleniyorum, boynum ağrıyor sonra.
-Yeni nesli bazen hiç anlayamıyorum, bazen de onlar beni hiç anlayamıyorlar, yuvarlanıp didişiyoruz.
-Eskisi gibi koşuşturmuyorum, öyle bir enerji hissedemiyorum.
-Evli olduğum adam dışındaki adamlarla alakalı kalp acıları çekmiyorum, lakin babama bir şey olursa diye çok endişeleniyorum.
Sevgiler.