Nereye Gidiyorsun?

çocukluk hüzünlerinden devralınmış bir pelerindi zümrüt yeşili orman ve kırmızı başlıklı kız kesilmiş bir dana gibi ortada öylece parlıyordu. yollarda ayakları dolaştı ve düşüp öldü. çünkü kırmızı başlık böyle bir şeydir. sonra kargalar geldiler. akın akın kargalar. sonra o kargalar dallarda bekleştiler. çünkü karga olmak böyle bir şeydir. ve baykuşlar indiler. indiler ve gagalayarak yanaklarını oydular. ve çakallar indi. sonra onlar bunlar. sabaha karşı kalanları da akbabalar. ak bir yaban güvercini gibi değildi aşk. çürüyen, çürüyen ve çürüyen bir şeydi daha çok. o kadar iğrençtir ki mideniz bulanır. tırnaklarını söktüler. daha yaşarken tırnaklarını söktüler. çünkü külkedisi ayakkabasının tekini kaybederek bu cezayı hak etmişti. ayakkabı teki kaybetmenin mucizelere yol açtığı gerzekliğini kim uyduruyor? kim uyduruyor bunları? bunları kim uyduruyor? çünkü hep gece. sokaklar soğuk. belki. ay. bir tepsi gibi. bütün olan biteni gözüne sokar insanın. yalancı bir aynadır. bir nevi perde. bulutlar geçiyordu. takalar gelmiyordu. çocuklar ölmüyordu da büyümüyordu da. büyümeyen çocuklar. onlar kırmızı başlıklı kızın parçalanmış bedeninden bile kötüdürler. onların hepsini ağaçlara assınlar. seni ne yapsınlar? kaç kişisin? kaçıncı defa sorulan sorulara ne cevap vereceksin? çünkü hayat böyle bir şey. evet aynen öyle. çünkü saçlarımız siyahsa bu bizim suçumuzdur. her şey bizim suçumuzdur, bunu unutma.
gitme canım. gitme. çünkü gidilmez.