bugün bir fenalık geçirmecesi. her şeyi siliyorsun da bazı şeyleri silmiyorsun unutmaman gerektiğini düşünüyorsun birden karşına çıkıyor, çok saçma. acayip saçma. uykumu getiriyor.
şiir acı çekerken yazılmıyor ya da ne acılar çekilince yazılmıyor. siktirin gidin ordan. böyle bir mantık olabilir mi? geçen biri "dertler sik gibidir, herkes en büyüğünün kendinde olduğunu düşünür" dedi. çok komik ve gerçekti.
eve gideceğim. anathemanın da ağzına sıçayım.
artık bu blogun geçmiş kısmında hangi anıların yer aldığı kısmı beni korkutmaya başladı.
bazı şeyler çok geçmişte kaldı.
sadece karar vermek güç. insanları siliyorsun, fotoğrafları siliyorsun filan işte. ama her şey sana ait, biliyorsun. üç beş şey kalıyor silsen mi onları da bilemiyorsun.
bazı şeyler canımı çok acıtıyor. yerin dibi gelse ne hoş olur diyorum bazen. allah belasını versin bazı şeylerin. kahrolmak kenarda durabilir.
hınca hınç dolu bi meydanda yaz sıcağından bunalmış evi binlerce km uzakta yapayalnız gibi hissediyorum, fakat gerçekte uzaktan yakından alakası yok.
şimdi bunu da yayınlayamayalım, kendimize kalsın bakalım. bir gün rumuzlu kitap yapıcam.