yıllar önce şöyle bir fikrim vardı:
1) bu dünyada benim sevebileceğim bir erkek yok.
2) bu dünyada beni sevebilecek bir erkek yok.
3) sevgililik gereksiz ve saçma bir olgudur.
yaklaşık 4 yıl geçti bunun üstünden, biri gelip ince ince uğraşıp zar zor değiştirmişti bu fikri. sonra biri daha geldi, benim kafam karışıktı bir şey anlamadım ne diyor ne yapıyor filan.
velhasıl, şimdilerde 4 yıl önceki bu üç maddeli fikre geri döndüm. erkeklerin beni sevip beğenmesinden çok ötede ben onları hiç beğenmiyorum. çok sığ, çok tipsiz, çok anlayışsız, çok şu çok bu buluyorum hepsini. onlar da beni çok gerizekalı, çok kendini beğenmiş, çok ukala filan buluyordur muhtemelen, bulsunlar.
yine yıllar önce bir adaşım "en güzel sevgililik kış mevsiminde olandır" demişti. sen üşürsün, o üşür, birbirinize sarılır ısınırsınız gibilerinden. mevsim de umrumda değil, bir tek şubat'ın 14'üne gıcığım.
tv'de sinema bir mucizedir oynuyor ve fenerbahçe 1-1 berabere. oysaki yeniyordu. üzüldüm. böyle biterse daha fazla üzülürüm.
su'suyorum, çok. uyuyorum, çok. yarın da bir çok işim var yine...
sivilce bulaşıcıymış. dün öğrendim ben de.
tıpkı lise boyunca işime bakıp mezun olma yoluna gitmem gibi. sosyallik ne kazandırır insana?
fakat şu dinlemediğim adam var ya... var işte.
fazla cips mideyi bozar, denedim gördüm, sizin de denemenize gerek yok.
ne adamlar gördüm, aslında koyulacak sıfatları yoktu.
sen beni anlayamazsın, çünkü anlaşılır sözler söylemiyorum.
uykum var, yine...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder