Virginia Woolf, her kadının kendine ait bir odası olması gerektiğini savunur, ben biraz daha büyük düşünülmeli diyorum ve kendine ait bir evi savunuyorum. her eşyanın sadece sizin koyduğunuz yerde durduğu, çorabınızın, kitabınızın, kıyafetlerinizin, yazdığınız yazıların bir yerden alınıp başka yerlere konmayacağı bir ev. çünkü okunması istenmeyen şeyler de yazabilir bazen insanlar, herkesçe görülmesi istenmeyen giysileri de olabilir ve pis çoraplarının lanet kokusunu yine de seviyordur.
veyahut, gecenin yarısında bir adam çalar kapıyı, içeri buyur etmek ister kadın, olamaz mı? uyku tutmaz alkol almak ister, çırılçıplak yatıp uyumak ister, sessizlik ister-ayak sesine bile tahammülü yoktur yani, arkadaşıyla dedikodu yapmak ister gece 3'e kadar, sevgilisi olmayan bir karşı cinsle-ya da hemcinsle-sarılıp uyumak ister, ve tüm bunlar için bir tek kişi bile ağzını açıp soru sormasın ister. Dilediği gibi yaşamak, en azından evinde...
-İnsanlaaaaaaaaaar! Neden öpüşüyorsunuzzzzz?
-Sen neden öpüşüyorsun?
-İstediğim için. Sen?
-Her istediğimi öpemem ki, mesela yolda bir çocuğu çok beğenirim, öpmek isterim ama öpemem. Onaylanmış bir...
-Yani cesaretin yok?
-... Yani...
Cesaretim olsaydı sanırım şu evin kapısını "çat!" diye çarpar çıkardım, param bitene kadar da dönmezdim. Hatta bir iş bulur muhtemelen hiç dönmezdim...
Cesaretim olsaydı bir bebeğim olurdu, babasını bilmediğim…
Cesaretim olsaydı üstümle başımla kış günü denize atlardım…
Cesaretim olsaydı kariyerin, işin, aşın peşinde değil kendi peşimde koşardım…
-Nuriiiiiiiiiii ... Hayriiiiiiiiiiiiiiiiii … Orkun? … Orçuuuuuuuuuun!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder